In de schoolbanken

Zoals de meeste van mijn bekenden al weten, ben ik een borstkankerpatient en al zijn de diverse operaties al een paar jaar geleden, de naweeën zijn en blijven natuurlijk altijd aanwezig en voelbaar! Zo zit ik in speciale drukkleding, om te zorgen dat het lymfevocht kan worden afgevoerd. Zitten mijn armen om diezelfde reden in speciale kousen, anders krijg ik van die dikke armen en dat is niks!

Daar is een speciaal bedrijf voor die meet aan, levert af en is bereikbaar voor vragen en/ of klachten, inmiddels heb ik er al ervaring mee en natuurlijk wil je dit allemaal liever niet, maar het is nou eenmaal zo en je maakt ervan wat je ervan maken kunt! Vorige week gaat de telefoon, de dame in kwestie vraagt: An, zou jij woensdag met me meekunnen naar Erasmus?

Ze legt uit waarvoor: de leerlingen van de afdeling oncologie zouden geholpen zijn bij een les omtrent materiaal van oedeem beperking, met protheses, met kleding waar die dan weer in kunnen en met uitleg erover: kortom een lesuur ( twee dus) wat speciaal gaat over het onderwerp waar we nooit graag over praten maar wat er wel is!

Nadenken doe ik niet eens, ik zeg gewoon ja hoor, dat doe ik wel, een zucht van verlichting door de telefoon, maar ik zeg: hoe kom ik daar? Nee, dat is geen probleem, ik haal je op en breng je thuis! Aldus geschiedde. Om 7u50 werd er gebeld en stond Jolanda voor de deur, Renny zat ( ook al een klant net als ik) in de auto en we trokken in het drukke verkeer richting Rotterdam, want daar staat het Erasmus immers?

Een groot pand, even zoeken maar het lokaal snel gevonden, dan druppelen de studenten binnen en wisten we inmiddels ook al dat ze in elk geval allemaal al iets met verpleging te doen hadden gehad en dat dit dus een vervolg studie is! Jolanda had alles netjes voorbereid, een beamer in gebruik en langzaam loopt de klas vol!

Na 25 raakte ik de tel kwijt, maar tussen de 25 en 30 zaten er wel, de les begon en daar waar iedereen dacht dat dit een ongelooflijk saai gebeuren zou worden, is iedereen buiten de twee lesuren blijven hangen! Want de twee dames die mee waren, gingen qua bovenkleding bloot, van te voren de waarschuwing ‘ niet te schrikken’ kregen ze precies te horen waarom wij daar waren!

Schroom? Nee hoor, want deze mensen waren super studenten, stuk voor stuk, ze hingen aan onze lippen, mochten vragen wat ze wilden en als kers op de taart kregen we applaus! Omdat we het lef hadden, het verhaal wilden doen, uit de kleren gingen en alles gewoon bij naam noemden, niks Latijns of zo, gewoon op zijn Nederlands!

Wij waren dus vanmorgen te vinden in de schoolbanken, met dit verschil, we stonden ( en liepen) voor de klas, de rest zat erin! Toen de lesuren om waren, kwam hun docente nog het lokaal in met de vraag: of wij dit bij de andere groepen ook wilden doen? We zeiden beiden: ja hoor, want weet je, we hebben ogen geopend, we hebben mensen iets geleerd en hebben er zelf ook van geleerd!

Dus even terug in de schoolbanken, maar om anderen iets te leren, hoe mooi is dat!

Wij willen An Terlouw hartelijk danken voor het delen van haar verhaal!